Dramatis personae

Διάλογος πρώτος:

Χρόνος: προς τα τέλη του καλοκαιριού, που οι κατεργάρηδες κάθονται στον πάγκο τους και αναδύεται από το ασυνείδητο η βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να λάβουν απάντηση στις αιτήσεις για δουλειά που έκαναν πριν σφίξουν οι ζέστες.

Τόπος: Σε μια καφετέρια που ευελπιστεί να θεωρείται παραλίμνια, αλλά είναι η τελευταία τρεντιά στην αγαπημένη μου πόλη του βορρά και ο Σάββας με οδηγεί σε όλα τα νέα στέκια.

Δραστηριότητα: Οι πορτοκαλί ομπρέλες έχουν ήδη ξασπριστεί από τον καλοκαιρινό ήλιο κατά beige μεριά. Έχει ζέστη. Ακόμα και οι μύγες βαριούνται να πετάξουν και πλησιάζουν το ζαχαρόνερο στο τραπέζι, σχηματισμένο από την εξωτερική υγρασία που κυλάει στο εξωτερικό του ποτηριού του freddo και ένα αχρησιμοποίητο φακελάκι ζάχαρη που μίλα-παίξε, παίξε-μίλα άνοιξε και χύθηκε, περπατώντας. Ίσως να ξέρουν ότι οι μέρες της ανέμελης αλητείας τους τελειώνουν σύντομα.

Σάββας: “Καλά, μόλις τέλειωσες με ένα κείμενο εξήντα σελίδων και καμιάς χρήσης, θες να γράψεις κι άλλο;”

Η αφεντιά μου: “Είναι εξειδικευμένο κείμενο!”

Σάββας: “Σαν το αποχετευτικό στο Βυζάντιο. Άλλο είναι το θέμα μας. Αυτό που σε ρωτάω είναι αν νιώθεις έτοιμος”.

Η αφεντιά μου: “Καλά, με ξέρεις να κάνω πίσω σε υποσχέσεις που έχω αναλάβει;”

Σάββας: “Γενικά όχι, αλλά το κωλοβαράς μέχρι την τελευταία στιγμή”.

Η αφεντιά μου: “Πόσο λατρεύω ένα καλό κοπλιμέντο!”

Σάββας: “Η αλήθεια να λέγεται. Αλλά ένα blog θέλει καθημερινή ενημέρωση”.

Η αφεντιά μου: “Αυτό θα είναι περισσότερο σαν ημερολόγιο, δύο φορές το μήνα αρκεί”.

Σάββας: “Δύο φορές το μήνα αρκεί; Κάθε τότε έρχονται και οι λογαριασμοί ένας-ένας. Ξυπνάει κακά ένστικτα αυτή η συχνότητα. Θέλει περισσότερο”.

Η αφεντιά μου: “Περισσότερο it is, then”.

Σάββας: “Αν στεγνώσεις τι απ’ όλα να γράψεις, πώς να το συνδέσεις, πώς να γράψεις, κου-του-λού, ξέρεις που να μιλήσεις, έτσι;”

Η αφεντιά μου: “Ευχαριστώ”.

Ακολουθεί έντονος ήχος ρουφήγματος αέρα με δαγκωμένο καλαμάκι από τον πάτο ποτηριού.

Διάλογος δεύτερος:

Χρόνος: Λίγο αργότερα…

Τόπος: Το πεζοδρόμιο κεντρικής οδού.

Δραστηριότητα: Τηλεφωνική συνομιλία με τη Θ. κατά τη διάρκεια ελιγμών ανάμεσα σε στρατηγικά παρκαρισμένα μηχανάκια.

Moi: “Γεια, Θ., τι γίνεται;”

Θ.: “Μια χαρά Θοδωρή μου, εσύ;”

Moi: “Καλά. Δηλαδή τέλεια, είμαστε εδώ με το Σάββα…”

Θ.: “Αααααα! Ναι, μωρέ χτες θα ανέβαινες! Τι κάνει; Χαιρετίσματα!”

Moi: “Επίσης. Πράγματι, έχω φτάσει ήδη. Αλλά δεν σε πήρα γι’ αυτό…”

Θ.: “Πες μου, αλλά αν ακούσεις περίεργους θορύβους να ξέρεις ότι ισιώνω τα μαλλιά”.

Moi: “Θυμάσαι που είχαμε συζητήσει κάτι για δημοσίευση των… περιπετειών όλων των γνωστών του μαχαλά;”

Θ.: “Μμμμμ… Όχι”.

Moi: “Τότε που βλέπαμε την [ταινία] στο σπίτι του [αγριάνθρωπου]; Και το είχαμε παρακάνει με τις μπύρες και μας έλεγε αστεία [ο αγριάνθρωπος] να μην πιούμε άλλο εμείς γιατί ποιος θα τον πήγαινε σπίτι μετά;”

Θ.: “Α, το βλάκα. Ξέρεις τι μου είπε μια φορά το ζώο; Άστα να στα πω από κοντά. Τέλος πάντων… Τι λέγαμε τότε;”

Moi: “Δεν με βοηθάς… Ε, λοιπόν, λέγαμε, έλεγα μάλλον, ότι όλα αυτά που μας έχουν συμβεί είναι λίγο surreal και θα ήταν φοβερή ιδέα να τα ανεβάσουμε σε ένα blog…”

Θ.: “Α, αυτό, ναι, το έχεις πει αρκετές φορές. Γιατί να γίνει κάτι τέτοιο;”

Moi (εφαρμόζοντας τη μεγάλη πειθώ και με πολύ περισσότερες λέξεις που ίσως και να σώζονται ακόμα σε μια αποθήκη με προφορικά δεδομένα στην Ουαλλία και να μπορούν να ανακτηθούν με εισαγγελικό αίτημα): “Μα θα είναι απίστευτο! Σκέψου μόνο, ιστορίες σε συνέχειες για να βλέπει ο κόσμος το πενήντα τοις εκατό από τις χαζομάρες μας και να χαμογελάει λίγο. Στη μίζερη εποχή που περνάμε όλοι πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας. Να δραστηριοποιηθούμε. Άλλωστε κάτι τέτοιο θα λειτουργήσει και σαν λεύκωμα. Θα έχουμε κάτι να θυμόμαστε. Μου έχεις εμπιστοσύνη στο τι γράφω και πώς γράφω, έτσι;”

Θ.: “Ναι, αυτό, ναι. Αλλά και πάλι… Δεν ξέρω. Οι μαλακίες μας στο internet;”

Moi (με τη μεγάλη πειθώ, πάντα, που εκφέρεται με βαθύτερη φωνή): “Κι εγώ το σκέφτομαι πολύ σοβαρά αυτό, εδώ και πολύ καιρό. Κι έχω τη λύση. Πριν ανέβει οτιδήποτε που αφορά τον οποιοδήποτε εκτός από μένα ή το Σάββα στέλνεται για έγκριση στον ενδιαφερόμενο”.

Θ.: “Εσύ ξέρεις… Θα σου απαντήσω μετά που θα δω κείμενο, πάντως. Και πρέπει να σ’ αφήσω γιατί ισιώνω τα μαλλιά”.

Moi: “Τέλεια! Θα έχεις δείγμα γραφής μέσα στην εβδομάδα. Bye”.

Επιμύθιο:

Χρόνος: Δεν έχω προλάβει να βάλω το τηλέφωνο στην τσέπη ακόμα.

Τόπος: Στο ίδιο πεζοδρόμιο, αλλά τώρα είναι ανηφόρα.

Δραστηριότητα: Αποφεύγοντας καμιά θρυμματισμένη πλάκα και, σπανιότερα, κακάκια από σκυλάκια.

Σάββας: “Λοιπόν;”

Theo: “Ξετρελάθηκε! Λατρεύει ήδη!”

Σάββας: “Πρέπει να πάρουμε και τους άλλους τώρα, ε;”

Theo: “Μάλλον”.

Χειμώνας

Η πόλη είναι μελαγχολική απόψε. Η μυρωδιά της βροχής νοτίζει τον ψυχρό αέρα. Χαίρομαι γιατί δεν θα χρειαστεί να ανάψω καλοριφέρ ακόμα. Η σκέψη που μου έχει κολλήσει είναι ότι υπάρχει χρόνος. Δεν ξέρω γιατί σκέφτομαι το συγκεκριμένο πράγμα. Δεν έχω κάτι πιεστικό να κάνω. Αλλά είναι ανακουφιστικό, όπως και να το κάνεις.

Θέλω να πιστεύω ότι φταίει η αλλαγή της ώρας. Νυχτώνει νωρίτερα. Ο χειμώνας μου αρέσει αλλά σήμερα δεν ξέρω αν θέλω να νυχτώσει νωρίτερα. Τα τηλέφωνα μου τα πήρα (εντάξει, υπάρχουν περιθώρια για κανά-δυο ακόμα), τα καυγαδάκια μου τα έκανα, το διαβασματάκι μου το έριξα, τις προπαγανδούλες μου τις άκουσα νωρίτερα (τις ειδήσεις εννοώ, για σένα αναγνώστα μου που δεν κατάλαβες), με το Σάββα μου μίλησα και θα τα πούμε και μετά. Τι άλλο μένει να κάνω; Ξαφνικά μου έρχεται στο μυαλό η έμπνευση. Ψάχνω στον Φλούφλη (κανονικά Γούγλης είναι, βέβαια) διάφορα ξεκάρφωτα ακούγοντας μεταμοντέρνα πληθωρικά ρυθμάκια με τρανς εσάνς στον liquid (web-only fm). Κι έπειτα έμπνευση: αξιοποιώ το Φλούφλη. Στο παραθυράκι που έχει βιώσει τα βίτσια του κάθε ανορθόγραφου στο πετσί του βάζω: “the finding of meaning”. Κρυφογελάω.

Τα αποτελέσματα είναι πιο ξενέρωτα από αυτό που περίμενα. Μια σύνδεση που οδηγεί σε γνωστό free online λεξικό και αμέσως μετά η Oprah (Μα δεύτερη;;;;; Έλεος! Ιεροσυλία, βλασφημία, κόλαση και όλα τα συμπαραμαρτούντα. Φαντάσου να την έβλεπα κιόλας.) Τζίφος η αναζήτηση. Είχα μια κρυφή ελπίδα ότι θα εμφάνιζε πιο αστεία αποτελέσματα από αυτό το χάλι.

Ο ήχος από τα διαδικτυακά fm βοηθάει να ξεπεράσω τη νίλα που μου έκανε ο Φλούφλης και να αποθέσω πίσω βαθιά στο αραχνοντούλαπο του ασυνειδήτου μου το καυτό ερώτημα: “Αν μια αναζήτηση στο δίκτυο δεν βγάζει μια ντουζίνα κρυσταλλοφιλοσόφους και πυλοπαγανιστές (από τις “πύλες του ανεξήγητου” η ετυμολογία του λήμματος) που επιμένουν ότι στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν η Άννα η Αυστριακή (βασίλισσα της Γαλλίας με gay σύζυγο), τότε που οδεύει αυτή η κοινωνία;” Ιδού η (απωθημένη και ξεχασμένη) απορία. Και για να επιστρέψω στο λόγο περί fm. Συχνά βοηθά να μην έχεις τον έλεγχο αυτού που ακούς. Μπορείς να χαλαρώσεις και να το απολαύσεις. Σαν την οδήγηση ένα πράγμα.

Ο κρύος αέρας είναι σαφώς πιο ενδιαφέρων από το Φλούφλη. Κι ας πέφτει η νύχτα. Πιάνω ένα τσιγάρο και τον αναπτήρα και ξαναβγαίνω στο παράθυρο. Ψιχαλίζει. Τα ξεπλένει όλα σίγα σιγά, με τρυφερότητα. Η εισαγωγή του φετινού χειμώνα θυμίζει πατατάκια σε πάρτυ. Αναγκαίο και ευχάριστο στο στόμα αλλά χωρίς χαρακτήρα.

Θα συνεχίσω με το τηλεφωνάκι. Κι ας ενοχλώ, κι ας χρεωθώ, μία κουβέντα θα την πω. Αυτό είναι καλό για τραγούδι, by the way. Αλλά πρώτα θα αρχίσω και θα τελειώσω αυτό το τοσοδά κειμενάκι.

Η αρχή

Λέγεται ότι η τύχη έχει καπρίτσια. Αυτό που η εμπειρία μου με προστάζει να πω είναι ότι οπωσδήποτε έχει βίτσια. Γιατί αυτό που βασάνιζε το καρύδι που έχω για μυαλό (άντε, καρύδα, αφού επιμένεις) άρχισε να παίρνει μορφή (τερατώδη –διακριτά, αναμφισβήτητα και ειλικρινά- αλλά μπρος στο ολότελα…) μια νύχτα με φεγγάρι σαν τέταρτο του κιλού γραβιέρα. Είναι εξίσου και άλλο τόσο ανεξαίρετα γνωστό από πολύ παλιά, σαν τις βρωμιές της τύχης στα νυχτοπερπατήματά της, πως ό,τι έχει μορφή έχει και ουσία (βιβλιογραφία: παλιό φιλοσοφικό παραμύθι). Πρέπει να πάνε ζευγάρι αυτά, αλλιώς κανείς οδηγείται στην αμφισβήτηση απολιθωμένων πιστεύω και μετά δεν μένει τίποτα άλλο από τον αλειμμένο με γράσο πλοίου (η χλωρίνη μπορεί να βοηθήσει βέβαια) κα-τή-φο-ρο. Ο μηδενισμός, η αθεΐα, η ξυρισιά στο εφηβαίο, η αξυρισιά στο πρόσωπο, το κάπνισμα σε εσωτερικό χώρο περιμένουν. Σκαλί σκαλί γίνεται η κατρακύλα, ύπουλα, αναπόφευκτα και γλυκά. Στον πάτο περιμένει η απόλυτη ύβρη της αποχής στις εκλογές.

Συμπέρασμα: το λαμπάκι που θα έμπαινε στον πειρασμό ο σχεδιαστής να βάλει πάνω από το κεφάλι μου αν ήμουν κόμικ τη στιγμή που η τύχη μου χαμογέλασε με χρυσά δόντια, θα έμπαινε αυτοδίκαια. Κι επειδή το φεγγάρι μετριόταν με το κιλό εκείνη την ήπια βραδιά που ο άνεμος ξερίζωνε λεύκες, η συνειδητοποίηση που έπεσε πάνω μου σαν τρένο που καίει ταμπάσκο (το αντίστοιχο σε θηλαστικά, ερπετά και λοιπά μαλάκια είναι το νέφτι εκεί-που-ξέρεις) σίγουρα δεν ήταν της οκάς. Αλλά αρκετά με την ίντριγκα. Έφτασε η ώρα για την εξιστόρηση της στιγμής που η τύχη γέλασε σαρδόνια στο προτηγανισμένο, ώπα, προετοιμασμένο, μυαλό.

Ο Θοδωρής ήταν στο σπίτι του μωρού του και οι δυό τους περνούσαν τη βραδιά παραγωγικά (συγκεκριμένα βλέποντας σε ένα online κόμικ -το κόμικ είναι ελληνική λέξη, όλα κι όλα- τις περιπέτειες ενός γατιού που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο).

«Άσχετο, αλλά τα κλαμπάκια έχουν αρχίσει να παίζουν R’n’B ή να το γυρνάνε σε ιμιτασιόν σκυλάδικα», είπε αυτός, ε, εγώ.

«Ναι. Πολύ άλλαξαν τα πράγματα μέσα σε πέντε χρόνια. Το έχουν ρίξει στην καγκουριά που ακούει μάγκες να τραγουδούν τις περιπέτειες του ασυμβίβαστου χούλιγκαν που θέλει τη γυναίκα να του φέρνει τις παντόφλες και μιας κι έσκυψε να του παίρνει κι ένα» είπε το μωρό χωρίς να νοιαστεί για την αλλαγή θέματος. Αυτό λέγεται έρωτας.

«Κι αυτά τα πρωτοετά πολύ μουχλιασμένα μου φαίνονται».

«Από ποια άποψη;» Αυτό λέγεται δεν μου εμπνέεις εμπιστοσύνη (ακόμα).

«Όλη την ώρα είναι σε σπίτια να βλέπουν DVD». Ήξερα βλέπεις τι κάνουν τα σαββατόβραδα γιατί είχα θητεύσει στο φοιτητικό συνδικαλισμό, οπότε έπιανα την κουβέντα σε διάφορους που με ρωτούσαν δειλά διάφορα και περίμεναν μια ένδειξη ότι αυτό που ζήτησαν μετράει για ρουσφέτι. Και έρχονταν πολλοί αν και προσπαθούσα με πόνο, επιμονή και ρούφηγμα εγχειριδίων για να γίνεις ηθοποιός χωρίς σκηνοθέτη (σενάρια επιτρέπονται) να προβάλλω την εικόνα του αριστοκράτη τεχνοκράτη καρυοθραύστη. Μάταια. Ίσως φταίει και το ότι οι φήμες για μένα μέ είχαν αφήσει κανα-δυό (προφέρεται όπως ο Καναδάς) εκατοντάδες χιλιόμετρα πίσω ως τότε. Όσο να ‘ναι το μοναδικό δείγμα αδερφής στο Δ.Σ. το προσέχεις σαν τα μάτια σου.

«Ναι, έχω μυριστεί κάτι τέτοιο».

«Κάτι μου θυμίζει αυτή η συζήτηση για αλλάγή» σκέφτηκα με τον ύπουλο νου μου και είπα «Δεν είναι η μουσική που με ενοχλεί αλλά ολόκληρο το μοτίβο του τι είναι ωραίο, μοδάτο, must…».

«Αυτό ακριβώς. Αλλάζει το τι μετράει για original, φρέσκο, επαναστατικό. Βράζει το αίμα τους και δεν έχουν πρόβλημα να σπαταλάνε ενέργεια για μαλακίες που στηρίζονται σε αποτυχημένα πρότυπα». Έγραψε το μωρό. Κόπηκα ο αυτάρεσκος. Και συνέχισε:

«Να αυτό εδώ είναι τραγούδι».

Αν περίμενες soundtrack βιντεάκι να συνοδεύσει την αφήγηση από αυτό το σημείο, αναγνώστα μου, πρέπει να βάλεις το αγαπημένο σου. Τώρα. Δε σηκώνω αντιρρήσεις. Άλλωστε ποιος είμαι εγώ που θα σου φορέσω θες δε θες το τι θα ακούσεις.

Συμφώνησα ότι αυτό, ναι, ήταν τραγούδι.

«Και να δεις που σίγουρα δεν είμαστε οι μόνοι που σκέφτονται έτσι» πρόσθεσα με αυτοπεποίθηση, και σα να μην έφτανε αυτό συνέχισα «Θα υπάρχουν κι άλλοι ανόητοι που πάνε κόντρα στο ρεύμα».

«Αυτοί που ξέρουν τι θέλουν δεν είναι ανόητοι. Είναι απλά αμετανόητοι».

Τότε με χτύπησε το τρένο με τα μεξικάνικα γούστα στη βενζίνα του. Μπορώ πια να πω χωρίς φόβο και πάθος ότι δεν πέτυχε, έτυχε (τα βίτσια που λέγαμε). Απότομα ένιωσα για δεύτερη φορά εκείνη τι νύχτα τι σημαίνει ηδονή.

Ποιος ήταν που είπε ότι οι συνευρέσεις μεταξύ αντρών δεν οδηγούν σε γεννήσεις;

Hello world!

Να αφήσω τον τίτλο ή να μη τον αφήσω… Δίλημμα κοφτερό και ανελέητο. Έχω περισσότερες της μιας δικαιολογίες για να τον αφήσω όπως είναι. Για την ακρίβεια δύο: ακόμα τώρα μαθαίνω τούτο δω το μαραφέτι και ψυλλιάζομαι ότι χρειάζεται να διαγράψω όλο αυτό το αυτόματο ποστάκι για να καταφέρω να πείσω τον τίτλο να αλλάξει (και πίστεψε με η πειθώ μου μπορεί να γίνει μεγάλη αλλά υποπτεύομαι με αυξανόμενη δυσαρέσκεια ότι το διάριον (diary, βρε, weblog -λες και μανουβράρουμε τον Τιτανικό για να έχουμε και log, τεσπά-, blog, voila the λόγος, αλλά το ξεφτίλισα με την παρένθεση, τελεία). Που ήμουν; Και δεύτερον ο τίτλος δεν δημιουργεί άσχημες εντυπώσεις (ειδικά για πρώτο ποστάκι, αργότερα οι προσδοκίες δύνανται να αυξηθούν) παρότι άσχετος με το περιεχόμενο του παρόντος ποστακίου.

Ώπα, εδώ δικαιολογώ τον τίτλο και όχι την εισαγωγή. Συμμαζέψου… (μονολόγησε ο συγγραφέας με ύφος φυλακισμένου που με είκοσι χρόνια στην καμπούρα μιλάει με το παντελόνι του ενώ τον αμολάνε σε εφτά και σήμερα).

Περί τίτλου ο λόγος, λοιπόν. Έχω στην κατοχή μου δύο ολόκληρα επιχειρήματα να μην τον αλλάξω. Η αμφιβολία παραμένει επίμονη όπως η αλογόμυγα στο νου του Σωκράτη και η μύγα (γενικά) στον ιδρώτα του διαβητικού. Κάτι λίγο τοσοδά κατιτίς δεν κολλάει. Αλλά η βαρεμάρα και ο ωχαδερφισμός μου μού επιβάλλουν να θαυμάσω την geek λογική που διέπει το παρόν φιλοξενητήριο (WordPress.com, hip hip huzza!) και επιβάλλει σε μένα τον τιποτένιο αδαή να την αποδεχτώ (είμαι ένα σκαλί πριν να πιστέψω ότι υπάρχει και κάτι kinky στην όλη ιστορία, οπότε… ας δοκιμάσω). Συμπέρασμα, ο τίτλος και μερικά άλλα διακοσμητικά στοιχεία μένουν ανέγγιχτα σαν παρθένο δάσος.

Αλλά ήρθε η ώρα να αποδείξω ότι σε λαμβάνω υπόψη αναγνώστα μου και να προχωρήσω στο ζουμί…

Μια χαρά βλακείες θα έπαιζε η τηλεόραση (και) εκείνη τη νύχτα. Το κορμί και ο νους μου είχαν ξεχειλίσει από διάθεση να αφεθώ στη ληθαργική σαπίλα του καναπέ και να χαζέψω τις κραυγές στις ειδήσεις. Η απόλυτα ιδανική παρακμή. Ξέρεις, από αυτές που σε κάνουν να νιώθεις ακμαίος.

Δύο ώρες αργότερα βρήκα τον εαυτό μου να περπατά μέσα στη βροχή (ενδόμυχη σκέψη: «δεν έπρεπε να σε λένε Θοδωρή, Μαλάκα έπρεπε να σε λένε». Βέβαια, όταν το σκεφτόμουν αυτό είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι γύρω από το όνομά μου παίζεται μεγάλη ίντριγκα, αλλά αυτό θα το αφήσω για αργότερα, γιατί πραγματικά δεν έχω χώρο -κι εσύ υπομονή- για άλλες παρενθέσεις που την έκτασή τους ζηλεύει το άπειρο).

Το περπάτημα στη βροχή επιβάλλει ομπρέλα και αυτή θυμήθηκα να την πάρω. Ίσως να είμαι μόνο Θοδωρής τελικά. Στο άλλο χέρι κρατούσα ένα μπουκάλι ημίγλυκο, γιατί εφόσον έλαβα επείγουσα κλήση και θα έχανα το ξεκατίνιασμα στις ειδήσεις είπα να δημιουργήσω ατμόσφαιρα στοχοποίησης άλλων με τη Ρ. Αν και δεν τη γνώριζα πολύ καλά τότε, τον τελευταίο καιρό είχαμε αρχίσει να ερχόμαστε κοντύτερα. Κι έτσι με κάλεσε. Κι επειδή εγώ ο συμφεροντολόγος διέκρινα τα κοινά μας σημεία που όλο και περισσότερο φαίνονταν, έφτυσα τη σαπίλα.

Τον αυτοχαρακτηρισμό δεν μου τον προκαλούσε η αποδοχή της πρόσκλησης της Ρ. αλλά το ότι αποφάσισα να μην πάρω ταξί, να εξηγούμαι για να μην παρ… (αστο, έχει καεί).

Με το που μου άνοιξε την πόρτα, αντίκρισα μια Ρ. με θλιμμένο βλέμμα, κίτρινες πιτζάμες και κουνελάκια στα πόδια. Αυτή δεν ξέρω τι αντίκρισε, αλλά δεν έδειξε τίποτε άλλο από το έμφυτο μητρικό της.

«Έλα μέσα, το παντελόνι σου είναι μούσκεμα».

Προτού το καταλάβω είχα βρεθεί στο μπάνιο με τη διαταγή να μην τολμήσω να ξεμυτίσω από ‘κει αν δεν αλλάξω. Το μπάνιο μύριζε χίλιες δυό ανακατεμένες μυρωδιές καλλυντικών με μια κυριάρχη σαμπουανιζέ λεβάντα. Δεν ήμουν αρκετά ήρωας για να περάσω τη βραδιά σε ένα περιβάλλον όπου καλλυντικά είχαν το πάνω χέρι και ξεμύτισα με τη ροζ πυτζάμα που μου έδωσε χωρίς να με ρωτήσει πότε ήταν η τελευταία φορά που πλύθηκα.

«Χα, χα», ψευτογέλασε, «Είσαι ροζ»

«Σώωωωωπα», σκέφτηκα, και είπα «έφερα και κρασί».

«Είναι γλυκό».

«Ημίγλυκο».

«Με βαράει το ίδιο».

«ΟΚ. Απλά σκέφτηκα… Δώστο για δώρο».

«Πολύ καλά λες Τεό μου… Αλλά πρέπει να ανταποδώσω. Τη σκέψη, ξέρεις».

Με έλεγε Τεό. Μου είπε ότι ήμουν ο Τεό ακόμα κι όταν έκανε παρέα με ξεκάρφωτους και με έθαβαν (μόνο όσο πατάει η γάτα). Αυτό της έβγαινε να ταιριάζει σ’ αυτό που είμαι, από πάντα. Δεν της το έκοψα. Ποτέ.

Πέρναγε φάση. Ήμουν ο μόνος που μπορούσε να εμπιστευτεί, είπε. Ένιωσα σκατά, γιατί θεωρώ τον εαυτό μου αφόρητα πολιτικάντη ώρες-ώρες (βλέπε μεγάλη πειθώ στην εισαγωγή). Ξύλινη γλώσσα, καμιά λύση, τέτοια φάση. Αφέθηκα να προσφέρω αυτό που χρειαζόταν άμεσα. Ένα προσεκτικό αυτί. Λύσεις δεν χρειάζονταν, μόνο να πει αυτό που ένιωθε. Το είχα νιώσει κι εγώ αυτό, το είχα κάνει και είχα ανάμικτα αποτελέσματα. Η εμπειρία ήταν αρκετά ενθαρρυντική για να την αφήσω να μου μιλήσει και αρκετά επώδυνη για να ξέρω ότι όσα μου έλεγε δεν θα έπρεπε να βγουν ποτέ από το στόμα μου.

Κι έτσι άνοιξε ένα μπουκάλι με ξηρό (κόκκινο για όνομα… μα κι αυτή θύμα της διαφήμισης;) και άρχισε να μιλά στον αυτοσχέδιο ψυχαναλυτή με τη δανεική ροζ πιτζάμα και το ζελέ στο μαλλί. Σουρεάλ.

Μου είχε ψιλοπεί κάποια πράγματα (ενώ εγώ της είχα χοντροπεί στη φάση που ήμουν!). Ήρθε η σειρά της να μου ανοιχτεί κι εκείνη. Το ένστικτό μου δεν με είχε γελάσει αυτή τη φορά.

Οι παλιές παρέες είχαν ξυνίσει. Άγρια. Και έτσι στράφηκε προς αυτούς που κάτι είχε πάρει το μάτι της ότι υπήρχαμε, αλλά δεν είχε ασχοληθεί περισσότερο. Και θυμήθηκε και κάτι συμμαθητές της από το λύκειο. Αναζήτηση αληθών συναισθημάτων; Πολύ πολύ πιθανό.

Ο γκόμενός της, που τα είχαν από το λύκειο, τρίτη αυτός, πρώτη αυτή, δεν την ικανοποιούσε πια. Μην με παραξηγείς ξανά, αγαπημένε αναγνώστα. Σχέση είχαν από απόσταση για τα τελευταία τέσσερα και βάλε χρόνια, άρα δεν ήταν ποτέ σεξουαλικό το θέμα. Απλά, η Ρ. άρχισε να βλέπει ότι όλα αυτά που την τράβηξαν στον τύπο δεν σήμαιναν και πολλά από μόνα τους. Ή μάλλον αυτός συνέχιζε να συμπεριφέρεται λυκειακά. Τον λυπήθηκα, αν και πληροφορήθηκα ότι έλεγε της έλεγε μαλακίες στο τηλέφωνο. Ο μόνος τρόπος που ήξερε να την κρατήσει ήταν να συνεχίσει να συμπεριφέρεται σαν τον ωραίο του σχολείου. Φτωχέ, φτωχέ μου γόη που ο κόσμος καταρρέει γύρω σου.

Είχαμε ήδη αδειάσει το μπουκάλι και η Ρ. έφερε το ημίγλυκο. Δεν θα κατέληγε για δώρο τελικά. Όση ώρα άνοιγε την ψυχή της, συνοδεία τηλεόρασης (οι εξομολογήσεις ταιριάζουν πολύ με κακές συνήθειες) άκουγα προσεκτικά και ρωτούσα κι έκανα μόνο μερικά μικρά, όσο το δυνατόν ουδέτερα σχόλια (νομίζω). Τα μπουκαλάκια του μπάνιου όπου στέγνωνε το τζην μου προσπαθούσαν να καταλάβουν όλο το χώρο με την οσμή τους. Οι γουλιές κατέβαιναν απότομα, σε μια προσπάθεια να διώξω τη μυρωδιά. Κι όσο εγώ έπινα τόσο αυτή ακολουθούσε. Μέχρι που το ξεστόμισε.

«Φοβάμαι».

«Τι φοβάσαι κούκλα μου; Τον περίεργο; Να χωρίσεις; Αφού μου λες ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Κι επιμένεις κιόλας. Όχι χωρίς λόγο να λέμε του στραβού το δίκιο».

«Ειναι όλα ρε συ Τεό. Όλα. Όλα αλλάζουν».

«Εμένα θα μου πεις; Εγώ το ξέρω καλύτερα απ’ όλους σας», σκέφτηκε ο μαλ…, ο Θοδωρής εννοώ. Αλλά είπε κάτι άλλο.

«Το ξέρω κούκλα μου. Όλοι μας το περνάμε αυτό. Τελειώνει η σχολή, τελειώνει μια φάση. Και το μετά είναι…»

Άντε να βρεις τη λέξη. Ακόμα δεν την έχω βρει.

«Και του το είπα του μαλάκα να μην με πρήζει! Όχι τώρα. Όχι τώρα! Αυτός είναι ότι έχω για να συνεχίσω να κολλάω στις παλιές μου συνήθειες. Και μου λέει ότι άλλαξα! Χαίρω πολύ! Το πρόβλημα είναι ότι αυτός έμεινε ίδιος».

«Τώρα μιλάς σωστά, κούκλα. Κοίτα ‘δω. Τι είναι αυτό; Δάκρυσες;»

Κι έπειτα συνεχίσαμε να πίνουμε το δεύτερο μπουκάλι κρασί (η μυρωδιά είχε χαθεί ήδη από τα κέντρα της αντίληψής μου αλλά κατέβαζα κι άλλο). Ο τύπος πρέπει να φτερνιζόταν συνέχεια εκείνη τη νύχτα. Μαζί με μερικούς συμφοιτητές. Από το κλάμα περάσαμε στο γέλιο και μετά σε εκείνη την πικρή αποδοχή ότι δεν βγαίνει άκρη και πάλι πίσω στο κλάμα. Λυτρωτικό γέλιο και κλάμα. Κι έπειτα μια παρατεταμένη σιωπή. Μόνο σιωπή, που υπονούσε τόσα πολλά.

Σκέτη μούγκα στη στρούγκα. Η χαζή είχε ξαναδακρύσει. Αποφάσισα να το γυρίσω στο πιο ευχάριστο την κουβέντα προσφέροντας συμπόνια από την δική μου εμπειρία. Άρχισα μια ψιλοδιάλεξη που έφερε ένα αποτέλεσμα που δεν περίμενα. Χωρίς προειδοποίηση, η Ρ. με αγκάλιασε τόσο σφιχτά που μου κόπηκε η ανάσα και με φίλησε στο μάγουλο.

«Πόσο με καταλαβαίνεις, ρε πούστη».

Επέμεινα στο χιούμορ. Τόση συγκίνηση πέφτει λίγο βαριά στο στομάχι. Γραπώθηκα από μια λέξη σε χρόνο dt.

«Πιπέρι στο στόμα. Και δεν σου επιτρέπω να με λες πούστη. Θα το πεις μπροστά και σε κανένα ξεκάρφωτο».

«Έλα ρε συ, σόρρυ, δεν το εννοούσα».

Μάλλον πίστεψε ότι είχα παρεξηγηθεί. Τότε ήταν που της πέταξα τη μεγάλη ατάκα που της έφτιαξε το κέφι.

«Είδες που όλα αλλάζουν κι όλα μένουν ίδια; Χαζολογάμε σαν πρωτοετά».

Ένευσε πολλές φορές καταφατικά και μου είπε πονηρά.

«Να ‘σαι καλά. Ρε πούστη».

Δεν το κατάλαβα αμέσως (έφταιγε και ο αισιόδοξος με τα πολιτικά ταξιτζής που με γύρισε σπίτι καμιά ώρα αργότερα -ναι, αυτού του τύπου η αισιοδοξία δεν συνεπαγόταν διαζύγιο με την πραγματικότητα ακόμα- που μου έπιασε την κουβέντα) αλλά οι αμετανόητοι μπήκαν στην κούτρα μου τότε. Γιατί οι αμετανόητοι έχουν να κάνουν με την ομοιότητα μέσα στην αλλαγή.

Καθόλου πρωτότυπο φυσικά. Το πρωτότυπο είναι ότι αποφάσισαν ότι ήρθε η ώρα να διαλαλήσουν τις τρέλες τους, παλιές και καινούριες, έτσι μπας και παραπέσει κανείς εδώ και αντικρίσει κομμάτια του εαυτού του. Δεν είναι μικρό αυτό. Ξέρω τι λέω.